Upalny lipcowy dzionek, zwiastował dobre brania podczas nocnej zasiadki na łodzi. Prognozy na tę noc były rewelacyjne. Miało być parno, bezchmurnie, spokojnie – bez wiatru. Księżyc wchodził właśnie w ostatnią fazę trzeciej kwadry, co zapowiadało ciemną noc. Noc sumowo – węgorzową!

Na łowisko dotarłem na godzinę przed zachodem. Tradycyjnie w miejscu, gdzie zamierzałem rzucić kotwicę, postawiłem najpierw bojkę i postanowiłem opłynąć dokładnie łowisko. Bacznie obserwując ekran echosondy, penetrowałem najpierw najbliższą głębinę, potem podejście na blat i w końcu sam blat w zasięgu rzutu.

Są! Zobaczyłem je tuż przy samym szczycie skarpy. Przyczajone niczym duchy, czatowały na przyszłą zdobycz. Ogromne kształty na ekranie, pobudzały do maksimum moją wyobraźnię. Trudno określić, jakiej wielkości i masy mogły być te ogromne cielska, czatujące przy dnie. Cielska, na których widok poczułem miły dreszczyk.

Dopłynąłem z powrotem do bojki. Cichutko i bezszelestnie postawiłem kotwicę dziobową tak, aby nie walnąć o dno i nie wzbudzić obłoków mułu. Przyjemny, lekki zefirek, powoli znosił łódź na całą długość linki, ustawiając ją dokładnie wzdłuż skarpy. Gdy linka wyprężyła się już, znów cichutko i bezszelestnie postawiłem lekką kotwicę rufową. Celowo przygotowałem lekkie kotwice, by po zacięciu dużej ryby, móc bez problemu szybciutko je wyjąć z wody i dać się rybie holować po tym ogromnym zbiorniku.

Jeden zestaw zarzuciłem od strony dziobu, a drugi od rufy. Jako przynęt użyłem płotek, świeżo złowionych tego samego dnia na stawie w Spale. Zestawy na tę noc, przygotowałem typowo na grubą rybę. Kije spinningowe do 140 i do 250 g, kołowrotki sumowe – na jednym gruba plecionka, na drugim żyłka czterdziestka. Po zarzuceniu, odpowiednio je zabezpieczyłem i podwiesiłem dzwonki. Teraz mogłem tylko czekać, na branie i ogromną dawkę adrenaliny.

Słońce właśnie chyliło się ku zachodowi, zalewając niebo i wszystko wokół złotym blaskiem.

Jotes