PSTRĄG POTOKOWY
Rekord Polski - 5,525 kg
Złoty medal - od 3,00 kg
Srebrny medal - od 2,00 kg
Brązowy medal - od 1,50 kg
|
ZAREJESTROWANI
Ostatni Tobiasz
Dzisiaj 0
Wczoraj 0
Wszyscy 4520
UŻYTKOWNICY
Goscie 552
Zalogowani 0
Wszyscy 552
Jeste anonimowym użytkownikiem. Możesz się zarejestrować za darmo klikajšc tutaj Jeste stałym użytkownikiem Pogawędek Wędkarskich - kliknij tutaj aby zalogować się!
|
|
|
|
|
krzysztofCz: Kamil... bo Dżąsik nie
wie co emeryci lubią
najbardziej (i mogą ...(440910) Apr 26, @ 16:41:35
Tiur:
Na emeryturu mam
czteropunktowy plan.
1. Podróże,
2. Wedkar ...(440910) Apr 26, @ 00:02:06
dzas:
Na emeryturu mam
czteropunktowy plan.
1. Podróże,
2. Wedkar ...(440910) Apr 24, @ 21:24:03
mario_z:
Na emeryturu mam
czteropunktowy plan.
1. Podróże,
2. Wedkar ...(440910) Apr 21, @ 18:55:22
krzysztofCz: Podoba mi się Twój
plan w punkcie (3)
:hihi ...(440910) Apr 04, @ 12:47:07
lecek:
Na emeryturu mam
czteropunktowy plan.
1. Podróże,
2. Wedkar ...(440910) Apr 03, @ 19:46:58
krzysztofCz: Tylko nie miej
złudzeń, że na
emeryturze będziesz
miał więcej cza ...(440910) Apr 03, @ 15:57:03
lecek: Jeszcze (jak dla mnie)
to trochę mało czasu
Mój
pracodawca wyz ...(440910) Apr 03, @ 10:34:12
krzysztofCz: Gratulacje Lecku. U
mnie na morzu albo
wieje... albo nie
biorą : ...(59445) Apr 03, @ 09:01:48
krzysztofCz: To prawie wieczność...
mam nadzieję, że
dożyjemy do następnej
zbi ...(440910) Apr 03, @ 08:58:12
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
Pokrzywy
Opublikował 20-04-2004 o godz. 07:00:00 Monk |
Byba napisał Są miejsca, które odwiedzam rzadko, choć tkwią w pamięci ciepłym okruchem. Są za daleko by wygrać z codzienną gonitwą i brakiem czasu, ale gdzieś głęboko przechowuję obrazy, które nijak się mają do dnia dzisiejszego.
Siedzę znudzony gapiąc się bezsensownie przez okno. Babcia stuka garami i krząta się po kuchni nie zwracając na mnie uwagi. Upał jak diabli. Powietrze tylko drga nad kamieniami, którymi wyłożone jest podwórko. Nawet kury mniej gdaczą niż zwykle, a kot sąsiadów leży w tej samej pozycji pod pieńkiem do rąbania drew już chyba z godzinę. Tylko muchy brzęczą obijając się o wszystko w durnym poszukiwaniu skwaru.
Przesuwam kolejny raz ręką po twarzy odpędzając upartą muchę i sięgam po skórzaną packę, by ją utłuc, gdy za chwilę wyląduje na szybie. Leszczynowy patyk śmiga w powietrzu i po chwili ogłuszona mucha leży na parapecie. Patrzę na czarne truchła jej poprzedniczek i doznaję olśnienia. Zbieram je do starego pudełka po tytoniu i dudniąc piętami po schodach krzyczę do babci – lecę na ryby! Pędzę przez podwórko wprost do komórki, w której wujek przechowuje swoje skarby. Tam stoją wędki i nawet nie zwracam uwagi na kurze „guano”, w które jak zwykle wdepnąłem. Niecierpliwie chwytam starutki bambus powiązany sznurkiem i pudełko z haczykami. Wędka jest „uzbrojona”, ale wiem już, że trzeba zawsze mieć ze sobą zapasowe haczyki.
Teraz kolej na „gnojówkę”. Kilka ruchów patykiem i mam kilka pięknych gnojaków. Wycieram paluchy o spodnie i już spokojnie otwieram furtkę w ogrodzeniu, aby przejść przez ogródki. Ależ tu pachnie. W rozedrganym powietrzu zapachy roślin mieszają się w jakiś niesamowity konglomerat zieleni, słońca, ziemi i wody. Przedzieram się przez większe niż ja łodygi kukurydzy, zrywając po drodze jeden z kaczanów. Jeszcze kilka metrów i jest druga furtka. Tu dla odmiany straszą mnie wielgachne krzaczory pokrzyw. Parzą skubane po gołych nogach, ale co tam, ważne, aby szybko być nad wodą. Jeszcze zjazd po stromiźnie brzegu i mogę zarzucać.
Leżę rozleniwiony skwarem, gryząc słodki kaczan. Trawy grają milionami owadów, których nawet nie widać. Tylko koniki polne podskakują po źdźbłach, grając coraz to gdzie indziej swoją piosenkę. Drapię się po poparzonych pokrzywami łydkach i obserwuję piórko spływające powoli z prądem. Nic się nie dzieje, ale czasem leciutko podskakuje, burząc spokój wody. Troszkę otumaniony zapachem dzikiej mięty i upałem zmieniam gnojaczka na muchę i zarzucam jak najdalej od siebie. Pod prąd.
Przynęta spływa powoli a lekko przyduszona mucha czasem zagmera łapkami. Odkładam kij na ziemię, by chwycić podskakującego tuż obok konika i wtedy właśnie piórko znika pod wodą. Zacięcie jest tak potworne, że wyrywam rybkę z wody, a wędzisko rozłącza się na dwie części. W trawie podskakuje srebrzysta ryba. Nie wiem jak się nazywa, nieważne. Ważne, że ją złowiłem sam. Rozglądam się dookoła szukając patyka, aby ją nawlec i... rezygnuję. Wypuszczam rybkę do wody i kładę się w trawie. Później zarzucę znowu. Mam czas.
...Stoję koło samochodu usiłując rozpoznać stare, dobrze znane miejsca. Nic z tego. Zamiast ogródków jest jakaś fabryczka, a tuż za nią kanał, w którym stoi jakaś mało przypominająca wodę maź. W miejscu, gdzie stał dom dziadków teraz jest parking. Tylko pokrzywy są takie same, a ja muszę już jechać. Spieszę się.
Byba
|
| |
|
| Komentarze sš własnociš ich twórców. Nie ponosimy odpowiedzialnoci za ich treć. |
|
|
Komentowanie niedozwolone dla anonimowego użytkownika, proszę się zarejestrować |
|
Re: Pokrzywy (Wynik: 1) przez Sazan (sazan@sazan.com.pl) dnia 20-04-2004 o godz. 08:32:37 (Informacje o użytkowniku | Wylij wiadomoć) http://www.sazan.com.pl | Wiele miejsc w których wędkowaliśmy za szczenięcych lat już nie ma. Zostały w naszej pamięci obrazy bajorek, kałuż, dołków z płociami i karasiami. Nikt się tym nie opiekował, nikt nie zarybiał. A były i żyły. Jedne zarosły lub wyschły, inne zdrenowano lub zasypano. Jakiż świat jest do siebie podobny! My też wysychamy. Nas też zasypią. Razem z owymi obrazami w pamięci... |
|
|
Re: Pokrzywy (Wynik: 1) przez old_rysiu (old_rysiu@wedkarskie.pl) dnia 21-04-2004 o godz. 05:26:58 (Informacje o użytkowniku | Wylij wiadomoć) | Pięknie napisane. Pod koniec tekstu spoglądam - ile mi zostało jeszcze do czytania. Ooo widzę końcówkę, no to będą chyba odcinki. Tymczasem zgodnie z prawdą, to co piękne, szybko się kończy. No i zobaczyłem koniec tekstu. Ile razy byłeś na wakacjach u dziadków? Może tak opiszesz nam jeszcze parę dni? |
|
|
Re: Pokrzywy (Wynik: 1) przez Esox dnia 21-04-2004 o godz. 10:15:10 (Informacje o użytkowniku | Wylij wiadomoć) | Ładna rzecz... Klimat dawnych lat oddany perfekcyjnie... A miejsca, cóż - giną. Giną jedno po drugim. Taka jest cena cywilizacji... |
|
|
|