- Upadek...

Ilbelfero napisał

Zazwyczaj pisze się teksty z połowów, którym towarzyszył sukces, okraszony zdjęciami zdobyczy. Jak tu jednak napisać tekst, czyniąc wielkość ze swej wędkarskiej klęski na miarę upadku Berlina? Skoro nad wodą mi nie wyszło (nie tylko mi – warto dodać), to spróbuję podjąć się tego heroicznego czynu, ufając sile talentu.

Jeśli kogoś nie rzucę na kolana, to z góry przepraszam. Moja inauguracja sezonu to nasiadówka nad przylegającym do miasta Tychy - Jeziorem Paprocańskim. Zaraz tam jeziorem... No, takie większe niż staw, bardziej dwa, trzy stawy. Ale sławię jego imię... bo moje, „oj czyste”. Choć w sumie to nie wiem, jak tam jest z tą czystością. Całą zimę marzyłem o tym wyjeździe. Aż wreszcie Bóg rzekł mi we śnie: "Marcinie, jedź na ryby!". I posłuchałem...

Moim pierwszym sukcesem był sam wyjazd z domu. Rowerek opięty do granic bagażem ledwo dał się rozpędzić. Zasapany dotarłem do mojego kolegi, żeby nie powiedzieć wprost ucznia. Bo jestem jego nauczycielem (od polskiego), a on moim uczniem w gimnazjum. To taki ponadpokoleniowy most, w którym podstawę konstrukcji stanowi wędka.

Kiedy dojechaliśmy do jeziora i rozłożyliśmy sprzęt, zaczęło mocno wiać. W tym miejscu pragnę podziękować siłom wyższym. Tuż przed wyjazdem rzekł Bóg: "Marcinie - włóż polar na koszulę flanelową, bluzę wojskową i kurtkę goreteksową!". Włożyłem. I to było dobre. No więc, siedzimy. Wieje z południowego zachodu. Ale co tam wiatr! Siedzimy. Spławik wesoło igra na fali. Ale co tam fala! Siedzimy. Kilka ostatnich zdań mógłbym powtórzyć po wielokroć.

To może teraz coś ciekawszego. Gadamy. Sygnalizatorki gruntówek uparcie milczą (tu proszę powtórzyć to sobie w myślach ze sto razy), od czasu do czasu budząc jedynie naszą czujność pojedynczym pipnięciem. Gadamy. No, jak widać składnia zdarzeń taka sama. A właściwie brak zdarzeń. Wspomnę tylko, że obok gościu łowi na tyczkę i raz po raz wyciąga karpia. Niedużego, ale jednak! Piszę w liczbie pojedynczej "wyciąga karpia”, bo każdy następny podobny do pierwszego. Zaczynam podejrzewać czy on, skubany, gdzieś tego karpia nie zakotwiczył? I co rusz popisuje się przed żoną skutecznością. Nawet jego dziecko podziela nasze podejrzenia, bo krzyczy: „Tata, daj już spokój temu karpiowi, ciągle łapiesz tego samego!”.

Zapomniałem napisać, co było podstawą łowienia: zanęt cała moc. Karpiowa owocowa i płociowa ciemna (obie z Trapera). Na przynętę gnojowe robaki i białe robaki, ryż dmuchany. Do zanęt pinka kolorowa. Na Boga! Gdybym był rybą to bym to wtrajał tak, że by mi się płetwy trzęsły. Ale nie jestem. I nie wiem, dlaczego tak się nie działo. Czyli ogólnie: woda, ptactwo dzikie, wiatr, fale. Brakowało jedynie najważniejszego i najsłabszego ogniwa - ryb.

Na koniec dnia Bóg rzekł mi w myślach: "Marcinie, nie złowiłeś, bo miałeś nie złowić! Dlatego ja, Bóg, każę ci jechać we czwartek w to samo miejsce i naprawić to, co spieprzyłeś. I nie zazdrość temu z tyczką! Bóg tak chciał".

Jadę we czwartek…

Ilbelfero