Dwa tygodnie polowania na sandacza okazały się totalną klapą. Wiele miejsc, wiele przynęt. Rezultatem były dwa delikatne pstryknięcia. Jest źle, powiedziałbym nawet, że tragicznie.

Jedynie okonie w przerwach często siadały na wklejance, lecz żaden nie potrafił przekroczyć bariery 25 cm. Nic ciekawego, właściwie można by powiedzieć: standard. Potrzebny mi jest tydzień przerwy od ryb. Nie mogę powiedzieć, że od wędkarstwa, bowiem co wieczór mam przed oczyma metrowe sandacze…
Minął tydzień spędzony przed monitorem komputera. Dzwoni mój Tata: "Tomek, może pojedziemy na zwiad z echem?” Mnie nie trzeba namawiać. W piątek wieczorem melduję się w Pułtusku.

W sobotę rano wypływamy z portu Domu Polonii. Mimo, że miał być to wypad o charakterze typowo rekonesansowym, wziąłem ze sobą wędki. Mój Tata zresztą też. Popływaliśmy trochę w poszukiwaniu ciekawych miejsc pod względem struktury dna. Kilka znaleźliśmy. Takich sandaczowo - sumowych. O dziwo na echu nie widać ryb. Jedna na kilometr. W końcu nie wytrzymujemy i rozkładamy wędki, które do tej pory leżały pod pokładem motorówki. Dno na 2,5 m. Twarde, w pobliżu opaski. Zero ryby na sondzie. Szybkie kilka rzutów. Za trzecim mam pobicie na 4 cm woblera. Mały szczupaczek.

Tak się składa, że łowię z brzegu lub pływam pychówką po Narwi na wiośle, co nie daje zbyt wielu możliwości. A teraz… teraz jest motorówka. A może by tak na klenia??

Po kilku minutach narady płyniemy we wskazane przeze mnie miejsce, które na wiośle jest dla mnie nie do osiągnięcia.

bysior