Po raz pierwszy w historii Gryfina odbyło się Święto Pogawędkowe.

Przybywający goście pytali jak to się stało, że w Żabnicy prężnie działa oddział kawalerii?

Skąd w ogóle taka pasja?

Na teren Gminy Gryfino zaczęło przybywać jak grzybów po deszczu, wędkarzy.

Postanowili nawiązać współpracę z Marfoxem. Owocem tej współpracy jest wypożyczalnia, w której „ułani” zaprawiali się w pływaniu. Ludzie w moro zaczęli pokazywać się na łódkach w terenie. Pierwsze prawdziwe manewry, patrole i rozpoznanie.

Ale to jeszcze nie to. Niektórym marzyły się ogromne ryby, sandacze i sumy. Marzenia się spełniają - „chcieć to móc”. Pojawiła się propozycja, aby paru ułanów wzięło udział w Gryfniadzie. Udało się!! Mieszkańcy Żabnicy podziwiali pierwszych wędkarzy.

Dzięki temu nawiązaliśmy kontakty z miejscowym rybakiem.

Wspólne biesiadowanie przy ognisku,

długie rozmowy o rybach i wyprawach, szczypta fantazji ułańskiej i powstała więź ułanów Gryfińskich. Warto zapoznać się z krótką historią tegoż spotkania.

Organizacja, uzbrojenie i sprzęt były różne.

Każdy czymś się chwalił.

Prezentacja sprzętu była różna.

Podobnie przedstawiało się umundurowanie i zaopatrzenie w konie (te mechaniczne).

Pierwsze spływy odbyły się zaraz po pokazie sprzętu.

Kunta z Wykrzykniem.

Zamker z Jjjanem.

Jaca i Krzysiek.

Zippo i Darogryf.

Dalsze marsze biegły szlakiem wodnym Żabnica— Gryfino — ciepły kanał Dolnej Odry. W drodze na południe grupa ta minęła szereg innych jednostek pochodzących z rozbitych pułków.

Końca naszej wyprawy nie było widać.

Coś chłopakom przyczepiło się do łodzi.

W tak zwanym międzyczasie Włodek, Karpiarz i Jadzia i Wiki udali się tajne miejsce. Jak się ono podobało, wyraża gest Włodka.

Rozbili sprzęt.

Gdy minęliśmy most w Gryfinie było już całkiem blisko.

Droga dobiegła końca. Wszyscy rozpłynęli się w swoich kierunkach.

W trakcie naszych łowów dostajemy telefon od przyjaciela.
Sołtys pobił rekord w ilości złapanych ryb. Za jednym pociągnięciem złapał ok. 40 –stu sumów, 20 –stu węgorzy i sam nie wiem ile jeszcze innych ryb.
Wiem niewiarygodne ale prawdziwe. Tirith prezentuje jedną ze zdobyczy.

Oto jeden ze sposobów w jaki można zawojować na Odrze.

Poinformowano naszą ukochaną Policję. Jak zwykle wiedziała co ma z tym fantem zrobić. Jak zakończyła się przygoda z władzą opowiedzą koledzy na forum. Nie będę zabierał i im tematów do opowieści.

Echosonda Zippo pokazała kilka rybek.

Tylko co z tego, żadna nie chciała współpracować. Po kilku godzinach pomału spływamy w kierunku bazy. Zatrzymujemy się koło mostu w Gryfinie. Tutaj mamy sporo skubnięć sandaczy. Bolkowi, czyli Zippo udaje się dwa doholować do łodzi. Zostają wypuszczone bez pomiarów i wyciągania z wody. Po prawdzie same się wypięły. Miały tak około 50 cm.
Na horyzoncie zaczynają pojawiać się chmury. Zapada decyzja: wracamy, jeśli nie chcemy się zmoczyć. Zaczepiamy się na hol i oszczędzamy sporo czasu, spływamy do domu.

Koledzy też dopływają do brzegu.

Prawie wszyscy ledwie wrócili do obozowiska, a przyszła burza z ulewą.

Nawałnica nie trwała długo. Szybko zaczęło się przejaśniać.

Efektem tej burzy były: pozalewane namioty, mokre śpiwory i dobre humory, tych co je suszyli.

Jedynie teściowa Marfoxa nie mogła się nadziwić. Drapiąc się po głowie mówiła: Przeżyłam dwie wojny światowe, ale takich chłopaków jeszcze nie spotkałam.

Krajobraz bo burzy. Materace spoza namiotami, na płocie śpiwory, ubrania i koce się suszą.

A Sołtys zajmuje się węgorzami…

Cdn.

Darogryf