Podróż minęła o tyle szybko, że zdążyłem wyspać się do końca, wtulony w przybrudzony zagłówek pociągowego siedzenia. Tuż przed ósmą rano gnałem już podziemnym przejściem poznańskiego dworca PKP, gdy z przeciwległego końca zobaczyłem zwalistego chłopa w swoim zieloniutkim, wędkarskim przyodziewku – Kajko, bo on to był, ze zręcznością ślepego słonia omijał zaspanych pasażerów, szukając mojej skromnej osoby. „Jedziemy do ZOO” – taka dyspozycja przywitała mnie na wielkopolskiej ziemi.

”Może być i ZOO” - pomyślałem, próbując nadążyć za susami Kajka, którymi połykał dworcowe schody. Trzaśnięcie drzwi, ryk samochodowego silnika i ekwilibrystyczne manewry kierownicą obudziły mnie na dobre, a stan nawierzchni poznańskich dróg - wręcz ożywił.
Wizyta w ZOO spowodowana była kilkoma sprawami. Przede wszystkim Kajko musiał mi przedstawić Swą uroczą Anię, która akurat miał tego dnia dyżur w ZOO. Po drugie - koniecznie chciał pokazać mi pustynnego kota, załatwiającego swe poranne potrzeby w przybrudzonym piasku. Po trzecie – gorąca kawa. Po czwarte – nasza tajna broń na dzisiejsze wędkowanie – mączniki, które, jak się później okazało, zdechły zaraz po łyknięciu kilku haustów mroźnego, grudniowego powietrza

Jezioro Bolechowo, leżące na północ od Poznania, to akwen o powierzchni około 6 ha, otoczony gęstym lasem i zabagnionym brzegiem, który pozwala na dotarcie do jeziora „suchą nogą” tylko w jednym miejscu. Maksymalna głębokość tego zbiornika wynosi do 5 metrów. Gospodarzem wody jest Akademia Rolnicza w Poznaniu, a amatorski połów dozwolony tylko członkom koła PZW, działającego przy Akademii. Nic więc dziwnego, że przywitał nas taki oto napis:

Jak już wspomniałem, specyfiką tego jeziora jest utrudniony dostęp do całej linii brzegowej. Połów odbywa się z kładek, na które można dostać się tylko jakąś łódeczką, bądź pontonem. Cóż więcej? Może to, ze każdy z członków koła ma swoje, w wielkim pocie czoła zbudowane stanowisko, które wielkością przypomina werandę okazałego domku letniskowego. A wędkarskie zasiadki, krótsze niż dwunocne, kwitowane są pogardliwym wydęciem warg przez prezesa koła. Tak, tak. Powrót na brzeg usprawiedliwia tylko duża potrzeba Jednym słowem: raj.

Po przybyciu na miejsce przejrzałem niecne zamiary Kajka. Gruby lód sprzyjał powiększaniu powierzchni posiadanych kładek. „Wiesz, na nocce to namiot mi się nie mieści, a grilla przecież nie wyrzucę” - tymi słowami Kajko usprawiedliwiał się przede mną, gdy targałem pale i wbijałem je razem z nim w zamulone dno. Zresztą, najpierw pomogliśmy Rychowi i Zdziśkowi.

A gdy już wszystko było załatwione, przystąpiliśmy do wiercenia dziur.

A gdy już dziury zostały wywiercone, ja zabrałem się za łowienie, a Kajko za pozowanie.

A potem poszliśmy do Gienka, bo tam brały płotki.

Więc wrzuciliśmy po biszkopcie do dziury i zaczęliśmy łowić... na chleb, nie na mączniki.

I było tak pięknie, i sielsko, i w ogóle... Kajko okazał się bardzo gościnny. I inni też. I nawet niespecjalnie mi docinali, gdy w swym debiucie wyciągałem rybkę za rybką. Tylko jakoś tak dziwnie się na mnie patrzyli. Prawo frajera?

Kajko też w końcu zaczął łowić. Zdenerwował się? No cóż, mnie cieszyło, że kamienny wzrok kajkowych kolegów nie skupiał się wyłącznie na mnie.

I tak mijały nam godziny... Piękne to podlodowe wędkowanie. Ciche, spokojne i wcale nie takie zimne. Obeszło się nawet bez cedzaczków do wybierania lodu. Szkoda tylko, że zimowe dni są takie krótkie, a rozkłady jazdy bezlitośnie jednoznaczne. Pożegnaliśmy Bolechowo w dobrych humorach. Kajko ucieszony wizją pysznej kolacji, ja – weekendowym zaproszeniem na otwarcie sezonu. Ale to dopiero w maju, niestety...

adalin