Kiedy już minęła pierwsza nawałnica wędkarzy na rzekach Pomorza postanowiliśmy zorganizować zawody „Otwarcie Sezonu 2005”. Tradycyjnie za miejsce zbiórki służy nam plac przy kościele w Sławnie. Pojawiło się nas dwudziestu ośmiu. Po tradycyjnych opowieściach „Z mchu i paproci” umówiliśmy się na 14.00 na moście w Mazowie i rozjechaliśmy się po rzece.

Z ojcem, Gienkiem „Ojro” Krajewskim i Krystianem (młodym) pojechaliśmy na odcinek Wieprzy pomiędzy Sławskiem a Staniewicami. Pogoda już tradycyjnie na naszych zawodach bardziej piknikowa. Mróz ok. - 5 st. C i słoneczko do opalania się, ale pełni werwy i zadowoleni z frekwencji czeszemy rzekę metr po metrze.
Do godziny 11.30 nic się nie dzieje i nawet zaczepy nie są zbyt dokuczliwe. Postanawiamy przenieść się bliżej Mazowa w okolice „prostej przy bagnie”. W czasie przeprawy przez nadrzeczne łąki do samochodu dzwoni mój telefon.

- Cześć! Co u was? - pyta Krzysiek K4.
- Właśnie idziemy do auta, a co u was?
- Ty, no melduję, że Czarek, farciarz, właśnie złowił pod mostem w Mazowie troć - równe 60 cm!
- Krzysiek to powiedz mu, że ma ode mnie kopniaka! To ja jeżdżę po polach, urywam przewód paliwowy, a on sobie pod mostem, 15 m od ogniska ryby łowi!!
- Dobra! Czekamy na was o 13.30!

Teraz dopiero wstąpiło w nas życie. Znowu na zawodach jest ryba! Jedziemy w stronę Mazowa. Z Gienkiem wysiadamy „koło szałasu” i idziemy w stronę „prostej przy bagnach”. Plecak zostawiam w samochodzie, bo czeka nas przeprawa przez potworny gąszcz krzaków. Dochodzimy do rzeki, a Gienek staje zdziwiony.

- Piotruś, tyle razy tu byłem, ale tej drogi nie znałem, o tu, za tym krzaczkiem, złowiłem troć.
- No, Panie Komendancie, chociaż raz cię zaskoczyłem!!

Do moich miejsc mamy jeszcze jakieś 150 m, ale kurcze, ktoś tam łowi. To nasi koledzy ze Sławna: Irek i Daniel. Idziemy w ich stronę.
- Gieniu, to jest moje najlepsze miejsce trociowe na Wieprzy.
- Siedzi! – krzyknął Irek.
Jakoś ignorujemy ten stłumiony okrzyk i gadamy dalej.
- Siedzi! Siedzi!- Powtarza w kółko Irek.

Patrzę na jego wędkę, a szczytówa pulsuje rytmicznie. Żyłka w miejscu styku z wodą kręci spore koła i zbliża się do naszego brzegu. Od razu rzucam swoją wędkę w krzaki i gratuluję Irkowi ryby, która na razie dzielnie trzyma się dna i nie chce pokazać się na powierzchni. Mój aparat został w plecaku! Okazuje się jednak, że Irek ma aparat, więc każemy Danielowi, który pierwszy raz widzi żywą troć i jej walkę robić zdjęcia holu. Usiadłem na skarpie i czekam na dalszy rozwój sytuacji.

- Irek dawaj ją do brzegu i do góry, bo jak będziesz jej tak pozwalał to się zołza wypnie! – podpowiadam.
- Nie mogę za bardzo, bo woblerek pstrągowy i kotwiczki za słabe, mogą się rozgiąć.


Ryba jak na zawołanie podchodzi pod powierzchnię i kręci wolny młynek ma jakieś 70-75 cm. Jest dość gruba - dajemy jej jakieś 2,5 - 3,5 kg. Troć spływa z prądem, podchodzi pod nasz brzeg i daje się podprowadzić w okolice haka, ale jest jeszcze silna. Stanęła ok.1 m od brzegu w zasięgu haka (mamy z ojcem zasadę, że nigdy nie nabijamy ryb na hak tylko podbieramy pod skrzela). Ryba odbija w kierunku środka rzeki, robi nawrót przez lewą burtę a woblerek, który cały czas był widoczny pięknym lobem ląduje obok nas na brzegu.
„Po co ja mówiłem, że się wypnie” - pomyślałem - przecież szczerze mu tej ryby życzyłem!

Irek stoi jak zamurowany. Nic nie mówi tylko ogląda woblerek. Daniel natomiast jest w permanentnym szoku. Myślę, że zapadł na ciężką salmonellozę.

Idziemy z Gienkiem w dół rzeki na spotkanie z Wieśkiem i Krystianem. Tam opowiadamy im o zdarzeniu i w dobrych nastrojach postanawiamy kończyć wędkowanie i jechać zająć się ogniskiem. Na miejscu dopadam Czarka.

- Pokaż dokładnie gdzie ją złowiłeś? Jak i na co??

Halbin