Smużka (Sicista betulina), mały gryzoń z rodziny smużkowatych. Licznie występuje we wschodniej i zachodniej czę¶ci Europy, ¶rodk. Azji oraz w płn.-wsch. Polsce i Karpatach. Smużka zamieszkuje bardzo różnorodne ¶rodowiska: lasy li¶ciaste i iglaste, ł±ki ¶ródle¶ne, tereny zabagnione z ro¶linno¶ci± krzewiast± a czasami uprawy zbożowe – głównie owies.
Długo¶ć ciała od 5 do 7,5 centymetra (oprócz ogona), długo¶ć ogona od 8 do 11 centymetrów (dużo dłuższy od tułowia), wygl±dem zbliżona do myszy. Ubarwienie wierzchniej czę¶ci ciała od szarożółtego do ochrowatego z charakterystyczn± czarn± smug± biegn±c± wzdłuż grzbietu, brzuszna czę¶ć jest biała.
Prowadzi aktywny tryb życia noc±. Dzień spędza w kryjówkach w kępach traw i mchów ale nie jest to reguł±. Przy odrobinie szczę¶cia można j± zobaczyć w dzień. Odżywia się różnymi nasionami, głównie traw, p±czkami drzew i krzewów, jagodami i drobnymi owadami. Zwinnie się porusza po cienkich gał±zkach krzewów, czasami używaj±c do wspinaczki swego długiego ogona. Od paĽdziernika do maja zapada w zimowy sen – najdłuższy w¶ród naszych ssaków. ¦pi zwinięta w kłębek, z ogonem owiniętym wokół ciała. Żyje ok. 3 lat. W Polsce smużka jest rzadko spotykana, chroniona.
W zeszłym roku miałem osobist± przyjemno¶ć ogl±dać smużkę w warszawskim porcie praskim jak mi wyjadała kukurydzę konserwow± z rozsypanej zanęty. Wbrew oczekiwaniom nie była płochliwa (albo była bardzo głodna) i tylko brak aparatu fotograficznego stał na przeszkodzie uwiecznienia jej i umieszczenia w archiwum.
Docio