Rozsądny wędkarz szuka samotności, by połowić komfortowo. Niestety miejsc odosobnionych jest coraz mniej i dlatego napotykamy różne mniej lub bardziej szkodliwe organizmy.

Część z nich, to organizmy drapieżne, a czasem wręcz zabójcze, część jednakże tylko w pewnych okresach czasu może stanowić zagrożenie dla pojedynczego wędkarza. Poniższy przewodnik ma jedynie pomóc w klasyfikacji i uchronić przed ewentualnymi następstwami.

Wszystkie spotykane gąbki należą do rodziny Alkoholoidale, której przedstawiciele żyją tylko na brzegach wód. W postaci dojrzałej (nasyconej) gąbki nie mogą się przemieszczać, są bowiem czasowo przytwierdzone do podłoża. Spotykać je można na obszarach silnie zarośniętych, z dużą ilością cienia i wilgoci. Pojedyncze osobniki są jednak spotykane w kałużach jak i wystawione na działanie słońca. Ten sam gatunek wygląda różnie w zależności od środowiska. Kolor gąbek waha się od żółtawobiałego do brązowoczerwonego. Oświetlone gąbki mają często kolor zielonkawy, co należy przypisać jednokomórkowym glonom (z rodziny Flaszkowców), które je zasiedliły. Glony te są częściowo trawione przez gąbki, a części niestrawione można często zaobserwować w pobliżu, w postaci nieregularnych, kolorowych nacieków na trawie. Żywe gąbki mają zdecydowany mocny zapach, który w wypadku organizmu obumarłego potrafi na długo zatrzeć zapach padliny. Szkodliwe działanie gąbek ogranicza się jedynie niesympatycznej woni i zdolności wyrastania w dowolnym miejscu (zwłaszcza tereny opuszczone przez ludzi). Gąbka nienasycona nie stanowi zagrożenia dla pieszego wędkarza, gdyż porusza się wolno, szukając tylko potrzebnych jej do życia glonów.

Nazwę swoją wziął od gumowatej narośli na części głowowej zwanej czasem czepkiem. Spotykany w wodach stojących i płynących osobliwie z dala od przystani. Mlecznobiały. Generalnie niezbyt szkodliwy, jednakże potrafi przyssać się do łodzi wędkarza, skutecznie płosząc ryby. Osobniki szczególnie namolne potrafią zmusić łódź do powrotu do brzegu. Preferowany sposób pozbycia się wypławka to zdecydowane i silne uderzenie wiosłem w gumową narośl.

Najada

Żeńska odmiana wypławka. Zdecydowanie bardziej opływowe ciało. Rzadko czepia się łodzi, jednakże jej pojawienie się pobliżu skutecznie odwraca uwagę od połowu ryb.
W skrajnych przypadkach jako efekt uboczny pojawia się zapalenie nerwu wzrokowego, które nie pozwala nam na patrzenie w oczy członkom rodziny. Tylko bardzo silny psychicznie wędkarz potrafi przegonić najadę wiosłem.

Pijawka Pospolita

Stadium początkowe Gąbki. Organizm powszechnie występujący w ekosystemach okołowodnych. Całoroczny, jednak wysyp pijawek obserwuje się zwłaszcza w ciepłych porach roku. Często spotykany w pobliżu urządzeń dymotwórczych zwanych popularnie Grillami. Szkodliwość niewielka, ale u niektórych osobników poddanych działaniu dymu zauważyć można nasilenie tendencji hałasotwórczych i orgiastycznych, co może prowadzić do zachowań nietypowych. Zalecane omijanie łukiem.

Silnie szkodliwa odmiana Pijawki. Nazwana tak od pospolitej czynności, czyli tzw. „skucia mordy”. Występuje tylko w ruchliwych grupach jednowiekowych różnopłciowych osobników. W grupie takiej można zauważyć dążenie do działań siłowych. Trzask łamanych gałęzi, brzęk tłuczonych flaszek bądź chichoty samic, to niechybne oznaki obecności Skujki. Niedoświadczony, bądź nieuważny wędkarz natrafiwszy na skupisko tych organizmów może doznać obrażeń cielesnych. Zaleca się poruszanie w grupach, które skutecznie Skujkę odstraszają.

Organizm popularnie występujący we wszystkich zbiornikach wodnych za wyjątkiem basenów. Rozpoznawalny po chaotycznych ruchach drewnianych wypustek zwanych wiosłami. Stosunkowo niewielka szkodliwość (zatapianie spławików, rwanie żyłek) przeszła już do legendy. Ostatnimi czasy zaobserwowano dużo bardziej szkodliwe mutacje. Są to: Nartnik Wodniaczek, Skuterak Wodnik i Pływak Silnikowiec, które zastąpiły prymitywny narząd ruchu systemem odrzutowym. Są to organizmy niesamowicie hałaśliwe i bardzo złośliwe. Próby wytępienia udały się tylko na kilku akwenach, jednak doświadczenia naukowców rokują duże nadzieje.

Wyjątkowo złośliwa forma życia plażowego. Otoczona wianuszkiem potomstwa wydaje się być niegroźna, ale to tylko pozory. Gdy jej latorośle wchodzą w konflikt z jakimkolwiek innym organizmem, rusza do ataku. Pozorna ociężałość zamienia się wtedy w zwinność zawodnika sumo. Jeżeli w pobliżu znajduje się jej samiec, czyli Brzuchaś Hipopotamem, szanse na bezbolesne wyjście z zagrożenia są zerowe. Niestety brak technik obronnych zmusza nas do ratowania się ucieczką.

Jest to dość powszechna na zbiornikach zamkniętych forma życia organicznego. Porusza się na pneumatycznej poduszce za pomocą wiatru. Barwa ciała od białożółtej do czerwonej i kontrastowa poduszka ułatwiają rozpoznanie. Zarówno Topik i Topielnica łatwo zapadają w sen i jako takie nie stanowią zagrożenia, jednak ich rozpaczliwe krzyki, gdy stracą brzeg z pola widzenia skutecznie likwidują komfort łowienia.
Zalecenia – w żadnym przypadku nie budzić i jak najszybciej oddalić się na bezpieczną odległość.

Dwaj typowo wodni przedstawiciele fauny. Niedrapieżne i zajęte wyłącznie bezsensownym pływaniem. O ile w wypadku Żółtoczepka można mówić o szansie na zauważenie, o tyle Płetwalek daje o sobie znać jedynie bąblami powietrza spod wody. Przypadkowe zahaczenie któregoś z nich kończy się zawsze zerwaniem zestawu. Wędkarzom, którym śnią się trofea w postaci zakonserwowanych w formalinie głów, przypominam o absolutnym zakazie polowań.

Przytulik Krzakowy

To już ostatni z organizmów w naszym przewodniku. Występuje jako bardzo interesująca plątanina macek o cechach męskich i żeńskich. Bardzo trudny do zaobserwowania z racji tendencji do życia w rejonach bezludnych. Generalnie nieszkodliwy, lecz w wypadku nadepnięcia rozdwaja się na osobniki, które mogą być bardzo agresywne. Z racji skrytego i raczej spokojnego trybu życia zaleca się pozostawiać Przytulika w spokoju.

Byba