W czwartek nałowił pięknych płoci i okoni. Wieczorem zaczął molestować żonę, żeby choć raz wybrała się z nim na ryby. Nie chciała o tym słyszeć.

W piątek tłumaczył jej długo i zawile, jaka to frajda holować ładne sztuki. Miała wątpliwości. W sobotę uległa.

W niedzielę 7-letnią Kasię zabrali dziadkowie na działkę. Kasia uwielbiała dziadków, działkę i zielony groszek. Pojechali na przystań. Wypożyczył dużą, stabilną łódź z kapokami. Ona przezornie zabrała kocyk, ręcznik i "coś na ząb". Pogoda była cudowna.
On wiosłował w kierunku cichej zatoczki, otoczonej z trzech stron trzcinami, gdzie tak brały w czwartek. Ona, ubrana tylko w strój kąpielowy, wymościła sobie wygodne posłanie. Rozłożył wędki, założył przynęty. Stwierdziła, że weźmie wędkie do ręki, kiedy on złowi 3 sztuki. Minęło pół godziny, a spławiki ani drgnęły.

Spoglądał to na spławiki, to na coraz niżej zsuwający się stanik. Widok był wspaniały, kuszący. W dodatku koło niej było trochę wolnego miejsca. Położył się. Nie protestowała. Zsunął stanik. Dotykał ustami jej ciała. Ręka wędrowała po wzgórzach i dolinach. Najpierw usłyszał ciche pomruki. Potem, z wolna, nieśmiało rozpoczął się śpiew. Śpiew kobiety przeżywającej najwyższe rozkosze. Nie słyszał wściekle wrzeszczącego trzciniaka, łkania mew ani ujadających w oddali psów. Słuchał jej, słuchał uszami i całym ciałem. Przeżywał dumę i satysfakcję mężczyzny, który dał szczęście kobiecie.

Zeszli do wody. Pływali, nurkowali, ściskali się i podtapiali. Czas się zatrzymał. Świat nie istniał. Byli tylko oni i ich miłość. Wrócili do łodzi i kochali się, kochali. Mieli po trzydzieści lat i byli szczęśliwi.
Nadszedł wieczór. O rybach nie było już mowy.

Gdy wracali do domu on zapytał: pojedziesz jeszcze ze mną na ryby? Odpowiedziała: owszem, bardzo chętnie, pod warunkiem, że... ryby nie będą brały.

Jestem bardzo zadowolony, że poprzedni mój tekst podobał się. Dlatego ośmieliłem się wysłać następny.

Jan Burcz
"Janokoniarz"