Co roku w czerwcu spędzam około 15 nocy na swojej łodzi. Niezapomnianych, gwieździstych, pachnących dziesiątkami zapachów - nocy sandaczowych. Te wędkarskie wypady, wspominam potem przez całą zimę.
I choć jestem przede wszystkim spinningistą, to inne metody nie są mi obce.

Na nocne połowy wypływam zawsze w towarzystwie swojego serdecznego kolegi. Zawsze jednak wypływamy dwoma łodziami, dla wygody i nie tylko. Sporadycznie samemu.

Na nasze sandaczowe wypady wybieramy miejsca odludne, położone daleko od portu, z którego wypływamy. Są to miejsca niepozorne, niczym nie wyróżniające się - zwyczajne. Na ogół omijane przez innych wędkarzy. To niezwykle trudne łowisko ze względu na ogromną ilość zaczepów. Wykarczowany gęsty las, przed zalaniem Sulejowskiego.
Ale! To nie tylko ogromna ilość karczy. To również dawne drogi i dróżki, które z kolegą doskonale znamy i mamy je namierzone! I to na nich głównie łowimy. Zewsząd otoczeni jesteśmy tylko wodą i lasem. Tu sporadycznie ktoś zagląda, a jeśli już, to tylko „przejazdem” w drodze na inne, odleglejsze łowiska. Wędkarze boją się rwać zestawy, szkoda im. Kosztowny interes.

Wypływamy dwoma łodziami ze względu na to, że po zarzuceniu zestawów, każdy z nas rozkłada sobie na podłodze karimatę i wygodnie wyciąga „znużone” ciało w oczekiwaniu brań. Poza tym, łowiąc na zatopionej wąskiej drodze, nie pomieścilibyśmy się z czterema kijkami. A zatem, każdy z nas ma swoją, podwodną uliczkę do obłowienia.

Swoje łodzie kotwiczymy około 50 m od siebie, w dawnym korycie Pilicy na głębokości 8 - 8,5 m, tuż przy jej byłym brzegu. Jest to rozległy blat, na którym jeszcze przed budową Sulejowskiego rósł malowniczy gęsty las mieszany. Dziś świadczą o tym liczne zaczepy i „obraz” odbierany przez echosondę z głębokości 5,5 m.

Jako pierwszą rzucam kotwicę dziobową i pozwalam łodzi na spłynięcie z wiatrem na całą długość piętnastometrowej linki. Gdy łódź już się ustawi dokładnie dziobem do fali, stawiam dopiero kotwicę na rufie, ale na krótszej dwunastometrowej lince. Następnie naciągam linkę dziobową, sztramując obie kotwice, po to, by łódź nie przesuwała się na boki. Dopiero wtedy można zarzucić zestawy, mając pewność, że jeśli dzwoneczek się poruszy, to jest to ponad wszelką wątpliwość branie ryby.

Tak więc, mając już zakotwiczoną łódź, przystępuję do zarzucenia zestawów.

Mój zestaw wygląda tak: na żyłkę główną 0,35 - 0,40 zakładam ciężarek, do jej końca wiążę dużych rozmiarów agrafkę z krętlikiem - ma on spełniać rolę stopera. Następnie na przypon z tej samej zazwyczaj żyłki z hakiem 2 - 0 Mustad, nawlekam przy pomocy igły z drutu, przynętę. Jako przynęt używam przeważnie karasi, które kupuję od zaprzyjaźnionego sprzedawcy w sklepie wędkarskim, lub wymiarowych płotek, złowionych na bacik. Rybkę przeznaczoną do nawleczenia zabijam, odcinam jej głowę i dopiero przebijam igłą wzdłuż, aż do ogona. Na wygięte na igle oczko zakładam zakończony pętlą przypon i całość przewlekam tak, aby grot haka pozostawić na wierzchu. Przypon przypinam do agrafki. Ten sposób zbrojenia daje mi pewność, że przynęta nie spadnie z haka podczas rzutu. Mało tego, takim zestawem można wielokrotnie zarzucać bez takiej obawy oraz wyholować więcej niż jedną rybę. No i przy okazji jest to zestaw szybkiego montażu.

Po zarzuceniu kijek kładę wzdłuż łodzi, zapierając przelotką o podpórkę przymocowaną do burty. Kabłąk kołowrotka zablokowany. Na żyłkę zakładam dzwonek i kładę go na podłodze. W ten sposób daję rybie nie więcej niż pół metra luzu dla połknięcia przynęty. Wystarczająco! Hamulec ustawiony na pograniczu wytrzymałości żyłki, gdyż łowiąc w gęstych zaczepach należy rybę szybko oderwać od dna. Łowiąc w tak trudnych i licznych karczach - są nawet ponad metrowej wysokości - łowienie „na sztywno”, ma swoje zalety. Ryba w momencie brania, nie ma szans na ucieczkę i zaplątanie żyłki w pniakach. A o wyplucie przynęty się nie obawiam.

Gdy obie wędki są już ustawione, wyciągam się wygodnie na karimacie i obserwuję otaczającą mnie przyrodę.

Jotes