Kiedyś - ciutkę złośliwie - powiedziałem żonce, iż można wyróżnić u kobiet trzy etapy:

- więcej ciuchów niż kosmetyków,
- więcej kosmetyków niż ciuchów,
- więcej lekarstw niż... reszty.

Bose stopy ślizgają się po pokrytej rosą trawie. Oczy zaklejone jeszcze snem ledwo widzą drogę. Omijam dużym łukiem kępę pokrzyw i włażę wprost w świeżutką "krowinę". Nic to. Kilka szurnięć nogą po mokrej trawie i biegnę nad rzekę. Ostrożnie schodzę po śliskim grzbiecie wału i przysiadam wprost na ziemi. Spodnie namiękają od razu, ale to nieistotne.

Rozkładam na trawie bambusową wędkę wujka i niecierpliwie nadziewam na haczyk robaka, wyciągniętego z pordzewiałej puszki. Wierci się jak diabli, ale wreszcie go pokonuję i spławik z piórka ląduje w samym środku malutkiego zastoiska. Czekam.

Słońce podnosi się coraz wyżej a wędka tkwi w jednym miejscu jak zaczarowana. Miejsce kropel rosy zajmują teraz koniki polne. Co i raz któryś z nich ląduje na mojej koszuli. Podciągam lekko wędkę i odkładam ją znowu na trawę. Spławik podskakuje przez chwilę i nagle niknie pod wodą. Zacinam z rozmachem i śliczna płotka ląduje za moimi plecami. Kamień kończy jej żywot i zawisa na wierzbowej witce. Kolejny robak kusi po kilku chwilach następną.

Grzebię palcami w puszce, usiłując znaleźć coś poza zeschniętą ziemią. Chwila namysłu i już biegam po łące, usiłując złapać "konika". Tym razem zarzucam w nurt. Piórko przytapia się lekko i podskakuje na wodzie, kiedy idę za nim brzegiem. Niedaleko, ot, raptem 10 kroków i z powrotem.

Raz, drugi, trzeci. Przytrzymanie i siedzi. Nawet nie zaciąłem.

Zaciskam w pięści wierzbowy pręt, na którym wiszą 3 płotki i dwa klenie. Trawa brzęczy w słońcu milionami owadów, a ja dumny jak diabli idę do domu, by odebrać obowiązkowy "opeer" od babci za upaprane spodnie.

***

Klnę w myśli Andrzeja za wybór "miejscówki". Już 40 minut dymamy obładowani jak wielbłądy. Stołeczki, wędziska, podpórki, plecak z "wyposażeniem" i wiadro z zanętą. Andrzej niesie jeszcze prowiant na cały dzień. Pomimo chłodnego poranka, pot ścieka mi już po kolanach. Jeszcze jeden zakręt rzeki i wreszcie słyszę upragnione "to tu". Andrzej też ma dosyć. Sapiąc jak parowóz, rzuca wszystko na trawę i zapala papierosa.

- Odpoczywać będziesz później - mówię i zaczynam szykować stanowisko. Kolejne minuty zamieniają bezładną graciarnię w podręcznikowo przygotowane stanowisko wędkarskie. Widok czterech "gruntówek" nastraja nas optymistycznie. Jeszcze tyko zanęta i otwieramy po "żywcu". Czekamy.

Powoli się wypogadza. Leniwie dyskutujemy o życiu, o żonach, ot, tak, aby zabić czas. Nic nie bierze. Wyciągamy prowiant i wtedy Andrzej zrywa się jak antylopa i zacina niewielkiego jazgarza. Niby nic wielkiego, ale cieszymy się, że się zaczęło...

Złudzenie - kolejne dwie godziny zaowocowały jednym krąpikiem u mnie i kolejnym jazgarzem u Andrzeja. Przezbrajam jedną z wędek i jazgarz (już jako trupek) staje się przynętą na jakiegoś rekina. Zdesperowany Andrzej zwija jedną gruntówkę i rozkłada spławik.

- I gdzie te ryby? - pytam kpiąco.
- Odczep się - odpowiada bez złości - lepiej zajmij się wędkami.

Idę na spacer wzdłuż brzegu, zaglądając napotkanym wędkarzom do siatek. Bryndza. Siatki smętnie falują w wodzie, a dwa niewielkie leszczyki to jedyny połów od rana na całym 100 metrowym odcinku. Wracam do wędek i Andrzeja. Nawet nic nie muszę mówić.

***

Cichutko wstaję z łóżka. Ciemno jak diabli, ale łapię bezbłędnie kij i pudełeczko woblerków. Poruszam się jak Indianin na wojennej ścieżce, aby nie pobudzić domowników. Kurtka na plecy i zamykam za sobą drzwi.

Syrenka alarmu pika dwa razy, płosząc jakiegoś kota, który znalazł sobie nocleg pod samochodem. W radiu znowu wiadomości z Iraku. Nie słucham, włączyłem je z przyzwyczajenia. Ulice puste jak wymiótł. Normalni ludzie śpią, nadrabiając zaległości z całego tygodnia.

Samochód połyka kilometry, jakby ciesząc się jazdą bez "korków". Pół godziny i jestem nad Wisłą. Schodzę na główkę i siadam na betonie. Tuż obok dwóch "grunciarzy" kołysze się nad wędkami jak wyznawcy buddyzmu. Do "dwunastki" wiążę malutkiego salmiaka i zaczynam "czesać" wodę.

Bawię się w puszczanie woblerka dobre pół godziny, bardziej obserwując wszystko inne niż szczytówkę. Wdech, wydech, wdech, wydech. Jezuuuu!!! Jak dobrze. Cisza, spokój. Ciche chlapanie nurtu na kamieniach, kaczka kwaknęła, o, jest i czapla. Krótkie, ostre szarpnięcie wędki wyrywa mnie na chwilę z medytacji. Okoń, okonek właściwie, szarpie się na żyłce usiłując odzyskać wolność.

- Spoko, zaraz cię wypuszczę - mamroczę pod nosem, podbierając rybkę otwartą dłonią.

Wraca do wody i pospiesznie znika między kamieniami, a ja wracam do „ćwiczeń oddechowych”. Idę dalej. Oczy odpoczywają od papierzysk i komputerów. Kolejna główka i malutki jaź zawisa na wędce.

Byba