W sobotę wybraliśmy się z Markiem na łowisko "Eldorado", zwane pieszczotliwie przez wędkarzy "burdlem". Dla niewtajemniczonych - to taka duża dziura w ziemi, 100 km od Warszawy, do której kiedyś wpuszczono sporo całkiem niezłych ryb, a ostatnio, zdaniem bywalców, wpuszcza się głównie karpiki. I ten fakt właśnie nas bardzo ucieszył, bo karpiki jak i inne rybki miały uczestniczyć w testach naszej nowej echosondy - Eagle Fishmark 360. Nie zapomnieliśmy jednak o łowieniu.

Upał potworny, na wodzie lądujemy po 16-ej. Zbyt gorąco, aby łowić, chociaż wędkarze z pomostów rzeczonego kroczka tarmoszą niemiłosiernie. Nie karpiki nam jednak w głowie. Montujemy uchwyt do czujnika i ekranu echosondy.

O dziwno - poszło świetnie, chociaż to nasze pierwsze doświadczenia z tego typu sprzętem. Jeszcze ekran, jeszcze akumulator no i reszta bambetli. Wreszcie odbijamy...

Odbijamy, płyniemy, patrzymy w ekran i... konsternacja. Na łowisku "Eldorado" nie ma ryb. Ani jednej. Płyniemy pod przeciwległy brzeg, nawrót i znów to samo. Bezrybie. Jednak co chwilę coś się chlapie obok łodzi. Postanawiamy pogrzebać w ustawieniach echosondy. Najpierw wszelka automatyka off. Czułość ustawimy sami. Fish ID - niepotrzebne. Asknet mówił, że to amatorka. Dłubiemy, dłubiemy i jasny gwint... znowu coś źle, bo daje obraz dna, ale nad nim sporo szumu. Zastanawiam się co jest źle, kiedy nagle spod łódki wypływa stadko drobnicy. Spoglądam na ekran - jest już czysto. A to taki z tej echosondy gagatek, że nam drobnicę tak ładnie namalował. Jak zabawa to zabawa - Marek chwyta kotwicę. Podnosi ją i opuszcza, a echosonda pięknie pokazuje ślad kotwicy. Chwytam woblera i przeciagam dwa metry pod czujnikiem. Widzi! Czułość zatem ustawiona optymalnie. Raz po raz widzimy ciekawe łuki ryb - a to w toni, to znowu przy dnie.

Zniosło nas przy tej zabawie pod brzeg, ale cóż to za brzeg, skoro od razu są dwa metry głębokości. A co to? - pyta Marek, pokazując łuk nad dnem. A nie wiem - odpowiadam, jigując już całkiem blisko łodzi. I w tym momencie krótkie trach, przytrzymanie gumy, puste zacięcie i efektowna perforacja na mannsowym predatorze. Płyniemy dalej popatrzeć jak ukleja trze się pod brzegową burtą. Marek, który tego dnia zaczepiał wszystko co tylko znajdowało się pod wodą i nie było rybą - zarządził kolejne napłynięcie ratunkowe w kierunku przynęty. Kiedy już ma po nią sięgać, metr dalej daje susa na głębię 3-, może 4-kilowy szczupak.

Bawiąc się woblerkami próbujemy przez kwadrans wyłuskać okonia spod krzaków. Nie ma żadnej reakcji - dopiero woblerek - osa wywabia ładnego pasiastego, który jednak uderza przy samej burcie łodzi i na zbyt sztywnym holu się natychmiast odpina. Ruszamy dalej, jigując w dołach po koparkowej łysze. Marek tradycyjnie o coś zaczepia, kiedy napływamy nad przynętę, echosonda pokazuje nawet coś na dnie. Spływamy w kraniec zbiornika, kiedy słońce chyli się już ku zachodowi. Ponownie zamieniam gumę na woblerek, licząc na okonia, a może tęczaka. Rzut pod brzeg i łup... Siedzi szczupak - ot taki całkiem wymiarowy. Jednak po chwili się spina. Zakładam predatorka - białego z czerwonym grzbietem. Rzut - i uderzenie. Nie zacięte. Kolejny rzut i wreszcie siedzi szczupak, potrząsając komicznie łbem.

Pierwszy raz holowałem szczupaka, który przez cały czas potrząsał łbem na boki. Dziwne uczucie.

Płyniemy dalej - Marek zakłada "barwy Warszawy", a ja praktycznie nie czując uderzenia wyciągam rippera bez ogona. Zakładam nowego, rzut i potężne szarpnięcie. Kolejny błąd (za dużo ich), bo korbka wypada z ręki. Po chwili Marka wędka pięknie gnie się nad wodą. Jeden, drugi zryw i szczupak ląduje w podbieraku. Jeden do jednego. Ale ten Marka większy.

Dalsze rzuty nie przynoszą już rezultatów, chociaż są jeszcze jakieś skubania przynęty. Co ciekawe, oba szczupaki złowione tego dnia, zahaczone były za sam koniuszek pyska. Zastanawiam się, czy w połączeniu z tym potrząsaniem łbem nie jest to efekt nauki, płynący z częstych spotkań ze spinningowymi przynętami. A może to zbyt śmiała teza. Tak czy siak - kończymy łowienie. Echo przetestowane, rybka złowiona i czego chcieć więcej... No może tylko niższych cen w "Eldorado".

Esox

P.S.
Ostatnio modne stało się nazywanie łowisk specjalnych wędkarskimi burdelami. Zastanawiam się na ile jest to uzasadnione i gdzie jest granica pomiędzy dobrze zagospodarowanym, rybnym łowiskiem, a łowiskiem specjalnym. Gdyby sięgnąć do burdelowej retoryki - zarówno woda PZW jak i łowisko specjalne typu "Eldorado" będzie przecież wędkarskim burdelem, bo i tu i tu się płaci. To pierwsze jednak - jak celnie zauważył niedawno mój kolega - kojarzy się raczej z cichodajką, która daje tanio, wszystkim i najczęściej byle jak. W ogóle samo określenie "łowisko specjalne", którego najcześciej używamy w stosunku do rybnej wody bardzo źle świadczy o stanie polskich wód. Problem z podziałem łowisk na specjalne i zwykłe, a dokładniej z brakiem jednoznacznych kryteriów takiego podziału, spowodował, że do konkursu na Pogawędkowe Okazy postanowiliśmy przyjmować zgłoszenia ryb ze wszystkich wód udostępnionych powszechnie do wędkowania.