Sandał ruszył, ale nie ten prawdziwy, który teraz siedzi gdzieś na tarle i należy mu się święty spokój. Ruszył Sandał z Pogawędek. Na okonie. Razem z Lechem i Esoxem. A co z tego wyszło - w kilku słowach opisuję.

Wyjechaliśmy z Warszawy w kierunku Zalewu Zegrzyńskiego o dość ambitnej porze. Przed szóstą byliśmy na miejscu. Było ciepło, parno i spokojnie.

Zagrały japońskie koniki w silniku Sandała i łódź ruszyła w kierunku Dzierżenina. Woda dookoła żyła, co chwilę widać było wyskoki karpia, koziołkowanie leszcza i ataki drapieżników.

Minęliśmy rozlewiska, skąd rotaczał się kapitalny widok na okolicę. Ze względu na małą głębokość i liczne pniaki pod wodą, to miejsce trzeba było przepłynąć powoli.

Wreszcie dotarliśmy do wysp w Dzierżeninie. Tu i ówdzie tkwili z namiotami grunciarze. Pod samymi brzegami bił jakiś drapieżnik, a z trzcin wypłoszyliśmy czaplę. "Rzucać kotwicę" - zakomenderował Sandał.

Kilkugodzinne łowy zaowocowały kilkunastoma niewielkimi okonkami, w których dłubaniu z wody wyspecjalizował się Sandał. Ja nastawiłem się głównie na szczupaka, ale ten nie dał się skusić na żadną z wielkiego arsenału zabranych przeze mnie przynęt.

Deszcz wygonił nas z powrotem w kierunku Serocka, ale po drodze obłowiliśmy jeszcze bezskutecznie wyspę. Miejsce to zaciekawiło nas, bowiem świetnie nadawałoby się na letnią, pogawędkową biesiadę.

W samym Serocku Sandał dołowił jeszcze trzy najładniejsze okonie wyprawy i na tym jakakolwiek współpraca ryb się skończyła.

W sumie nie było tak źle - ale bywały lepsze dni. Mnie słaby dzień wędkarski zrekompensowały ciekawe obserwacje bąka, czarnej rybitwy, krwawodziobów i błotniaków stawowych. Ptasie trele i rechot żab tkwi w głowie aż do teraz. No i znowu na ryby się chce. Dzięki Sandał za wyprawę.

Esox